Κωνσταντίνα : Περιμένουμε να τον βρουν τον πατέρα μου μέσα σε έναν ομαδικό τάφο

 

Φανερά συγκινημένη η αγαπημένη Κύπρια  τραγουδίστρια Κωνσταντίνα μίλησε στη τηλεοπτική  εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου για τα όσα βίωσε στα παιδικά της χρόνια στον πόλεμο της αιματοβαμμένης  Κύπρου . 

Θυμίζοντας έτσι  στο τηλεοπτικό κοινό τις τραγικές στιγμές που έζησε με την οικογένεια της και  ότι η απόβαση της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974  παραμένει 48 χρόνια μια ανοιχτή πληγή

Η Κωνσταντίνα άνοιξε την καρδία της και  είπε :

Ξέρω την αιχμαλωσία γιατί τα δύο μου αδέρφια ήταν αιχμάλωτοι στον πόλεμο

«Η μαμά μου προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της, να φροντίσει 5 πέντε παιδιά έχοντας χάσει τον άντρα της, που είναι αγνοούμενος στον πόλεμο του 1974. Ξυπνάνε μνήμες, καταρρακώνεται η ψυχή σου και βιώνεις την παιδική σου ηλικία. Εγώ έζησα τον πόλεμο στην παιδική μου ηλικία, ξέρω και τον ήχο από τις σειρήνες και λέω δεν μπορώ να τις ξανακούσω. Ξέρω και τον ήχο από τους βομβαρδισμούς, ξέρω την αιχμαλωσία γιατί τα δύο μου αδέρφια ήταν αιχμάλωτοι στον πόλεμο, ξέρω τι θα πει να έχεις συγγενείς αιχμάλωτους»

Μιλάμε για 2.000 αγνοούμενους».

«Ξέρω και το πιο δύσκολο πλήγμα το να έχουμε έναν άνθρωπο τον οποίο τον περιμένουμε να έρθει. Πριν μερικά χρόνια πιστεύαμε ότι μπορεί να έρθει και να είναι ζωντανός. Όταν περάσανε όμως 46 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο, ξέρουμε πλέον ότι έχουμε δώσει DNA και περιμένουμε να τον βρουν μέσα σε έναν ομαδικό τάφο, όπως έχουν βρει τόσους αγνοούμενους, μιλάμε για 2.000 αγνοούμενους».

 Έχασα τον πατέρα μου στην εφηβεία, σε μια ηλικία που τον είχα τόση ανάγκη»

 «Είμαι κι εγώ ένα από τα παιδιά που όταν γινόταν η ανταλλαγή αιχμαλώτων, ήμουν με τη φωτογραφία του πατέρα μου και περιμέναμε να μάθουμε κάποιο νέο απ’ αυτούς που επιστρέφανε και τους δίναν πίσω. Ξέρω πάρα πολύ καλά αυτή την ιστορία, αυτό το δράμα. Έχασα τον πατέρα μου στην εφηβεία, σε μια ηλικία που τον είχα τόση ανάγκη».

 Οι άνθρωποι δεν φταίνε σε τίποτα, πληρώνουν το τίμημα των “μεγάλων”

Η Κωνσταντίνα μίλησε επίσης και στην επίσκεψη που έκανε το 2004 στα κατεχόμενα. «Είναι ερείπια. Είδα τα σπίτια μας, το σπίτι της γιαγιάς μου που κάθονται Τουρκοκύπριοι μέσα. Η εκκλησία έχει γίνει περιστερώνας. Οι άνθρωποι δεν φταίνε σε τίποτα, πληρώνουν το τίμημα των “μεγάλων” που δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Υπάρχει ένας φόβος και για αυτό που γίνεται σήμερα. Ελπίζω να κοιτάξουν και το θέμα της Κύπρου»