Λιποτάχτες - Γιάννης Θεοδωράκης: Επανακυκλοφορεί από τον Μετρονόνμο

  

Γιάννης Θεοδωράκης

Λιποτάχτες

  

Αρχές της δεκαετίας του 1950, την εποχή που γράφονταν τα ποιήματα της συλλογής «Λιποτάχτες», ο Γιάννης Θεοδωράκης (1932 – 1996) ήταν τελειόφοιτος Γυμνασίου στον Γαλατά των Χανίων· εκεί, όπου ο αδελφός του, Μίκης, φτάνει στις 23 Αυγούστου του 1949 με το ατμόπλοιο «Ελένη», σοβαρά τραυματισμένος από τα βασανιστήρια της Μακρονήσου. Ο Εμφύλιος στην Κρήτη είχε λήξει ένα χρόνο νωρίτερα από τις τελευταίες μάχες στον Γράμμο και το Βίτσι, και η καταδίωξη των εναπομεινάντων Κρητικών ανταρτών συνεχιζόταν μέσα σε ένα καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας του τοπικού πληθυσμού από την πλευρά των κυβερνητικών δυνάμεων, της Χωροφυλακής, της Εθνοφυλακής και των παρακρατικών συμμοριών.

 

Τέσσερα από αυτά τα ποιήματά του –με τίτλους: «Θα γίνεις δικιά μου» (στο «Όμορφη Πόλις»), «Δακρυσμένα μάτια», «Σκέπασε ατμός τον έρωτά μας» και «Χάθηκα»– μελοποιήθηκαν από τον Μίκη την περίοδο 1952-1954 και ηχογραφήθηκαν το 1960 στο παλιό στούντιο της «Columbia», με τον ίδιο τον Μίκη Θεοδωράκη στο τραγούδι, τον Μανώλη Χιώτη στο μπουζούκι, τον Δημήτρη Φάμπα στην κιθάρα και τον Σπύρο Λιβιεράτο «Καζάνα» στα κρουστά. Τίτλος του πρώτου ολοκληρωμένου κύκλου τραγουδιών: «Λιποτάκτες».

 

Έναν χρόνο πριν από τη δισκογράφησή του σε 45άρι, με πρωτοβουλία του Μίκη, κυκλοφόρησε από τις «Εκδόσεις Δίφρος» του Γιάννη Γουδέλη –με τον οποίο ο Μίκης συνυπηρέτησε για ένα διάστημα στο Κέντρο Διερχομένων, στην Αθήνα– η ομώνυμη ποιητική συλλογή του αδελφού του.

Εξήντα τέσσερα χρόνια μετά, οι «Λιποτάκτες» του Γιάννη Θεοδωράκη επανακυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μετρονόμος. Το artwork του εξωφύλλου είναι του Πέτρου Παράσχη.

Από τον πρόλογο του Σπύρου Αραβανή στη νέα έκδοση

  

***

Α´

 

Αυγή αφράτη

τσεκουριά στην πλάτη

απ’ τις καμινάδες ξέφυγε η καπνιά

και κρεμάστηκε στα παράθυρά μας

σκέπασε ατμός τον έρωτά μας

τη νύχτα απόλυτη γαλήνη

στα κρεμαστάρια

σφαχτάρια

τα ρούχα μας.

 

 

Δ´

Δακρυσμένα μάτια

νυσταγμένοι κήποι

όνειρα κομμάτια

ας ήτανε να ζω

στους μεγάλους δρόμου

ςκάτω απ’ τις αφίσε

ςστα χιλιάδες χρώματα

ας ήταν να βρεθώ

να ’ταν η καρδιά μου

γελαστό αστέρινα 

’ταν η ματιά μου

δίκοπο μαχαίρι

αστραφτερό σπαθ

ίμες στο μεσημέρι.